Opinie

Het is vandaag een jaar geleden dat ik mijn werkzaamheden als predikant voor de PGHH neerlegde. Ik nam ontslag, mooier gezegd: ik ging met emeritaat. Het was wel even wennen.

De eerste gewaarwording was, dat ik veel minder van de dingen op de hoogte ben dan toen ik nog lid was van twee wijkkerkenraden, de AK en de bijbehorende moderamina. Daar staat tegenover dat ik nu geen verantwoordelijkheid meer draag voor bestuur en beleid van de gemeente. Dat is prettig en beter voor m’n nachtrust.

Ook nieuw: op het eind van de maand is er niet wat geld over voor de spaarpot; we teren in op de reserves. En ipv pensioen opbouwen nemen we het al op. Maar de vrijheid die we nu hebben is het wel waard: veel meer tijd voor m’n ouders, de kleinkinderen, voor tuinieren, klusjes aan huis, gitaar spelen, lezen en schrijven enz.

Nu ik de diensten als kerkganger bijwoon, merk ik hoe je kunt verlangen naar een Woord van God dat echt bij je binnenkomt en sterkt. Soms gebeurt ‘het heilige’ inderdaad, maar het gaat ook wel eens langs me heen. Als ik me niet fit voel, zit ik graag bij de TV om in alle rust een dienst te volgen.

Diensten heb ik niet meer geleid en ik wilde er het eerste jaar ook niet voor gevraagd worden. Omdat ik niet een zetje van hogerhand - oftewel inspiratie heb ontvangen - had ik daar ook niet op in kunnen gaan. Misschien komt dat ooit en anders is het ook goed. Ik hoop wel dat ik nog eens word toegevoegd aan de rij met foto’s in de consistorie, van predikanten die de PGHH gediend hebben.

Ik stopte oa omdat ik behoefte had aan verdieping. Gelukkig kom ik daar nu aan toe. Ik breng heel wat uurtjes door met m’n neus in de boeken. De resultaten van dat lezen en denken zijn te vinden als blogjes op geholi.nl. Die site is kennelijk ook interessant voor anderen, want het aantal individuele bezoekers is opgelopen tot zo’n 3.500. Zoveel individuele kerkgangers had ik vroeger niet. Maar die zaten er natuurlijk wel een hele dienst, de site-bezoekers zijn er veel korter.

Het leerproces liep tot mijn eigen verbazing uit op een ingrijpende verandering qua theologische oriëntatie: ik ben op het spoor van de narratieve theologie gekomen. Wat dat inhoudt en waarom het volgens mij zo belangrijk is, valt te lezen op een nieuwe site ‘wonenineenverhaal.nl’

Met mijn lezen en schrijven hoopte ik de PGHH van dienst te kunnen zijn in het kader van vorming en toerusting. Ik gaf twee leerhuizen op voor het seizoen 2023-2024. Het eerste - over bijbel, geloof en verantwoordelijkheid voor schepping en milieu - leverde slechts vier aanmeldingen op. Te weinig om door te laten gaan. Het tweede - over de lijdensgeschiedenis van Jezus, ter voorbereiding op het Paasfeest - werd per abuis niet in het boekje met aanbod opgenomen.¹

Ondertussen is m’n vacature opgevuld en draait de PGHH gewoon door. Gelukkig en helaas. Gelukkig omdat prediking en pastoraat belangrijk zijn. Helaas omdat de dingen die ik zorgwekkend noemde er nog steeds zijn. Toen ik nog werkte voelde ik me vaak moe, teleurgesteld en machteloos om deze dingen. Dat is nog steeds zo.

Het contact met de gemeenteleden is er niet minder hartelijk om. Het gaat op een andere manier door: als we elkaar ontmoeten op zondag in de kerk, of door de week in de stad. Ze houden de herinnering levend aan de vele, mooie jaren dat ik in de PGHH werkte, al moet ik soms wel even nadenken om de juiste naam boven te krijgen.

Kortom: pijntje hier, pijntje daar, maar al met al ben ik blij dat ik de stap gezet heb. Ik hoop en bid als altijd dat de PGHH zich zal weten te vernieuwen. Een hartelijke groet, ds Bert de Lange