Mijn kleine en grote verhaal

Je kunt het geloof net zo uitgebreid en ingewikkeld maken als je zelf wilt. De Bijbel bevat vele gezichtspunten en nuanceringen over de schepping, Gods leiding in de geschiedenis, goed en kwaad, verzoekingen en beproevingen, leven en dood en nog veel meer. Ik bezwijk altijd weer voor de verleiding om dat te willen begrijpen. Of minstens om de grote lijn te zien: de eeuwenlange ontwikkeling van het geloof van Mozes via de profeten naar Jezus en het evangelie van de apostelen. Machtig interessant. Het is ook nodig om de Bijbel in prediking, catechese en gesprek goed uit te kunnen leggen. En tot op zekere hoogte lukt dat: zie de 14 punten.

Maar soms, door ziekte, zorg en verdriet vind ik het leven zo spannend, dan komen de vragen en protesten die dat geloofsgebouw uit handen slaan. Het valt als een mooie vaas op de grond: enkel scherven nog. Dan is God weg. Geloof, hoop en liefde ook al verdwenen.

Toch, altijd weer pak ik die ene scherf op: het verhaal van Jezus. Omdat ik maar niet kan vergeten wat een geweldige mens hij was. Zo goed voor mensen in nood, niemand uitgesloten. Zo oprecht, daar zat niets van eigenbelang of geldingsdrang in. Zijn liefde was zuiver. Zijn liefde kwam van God en hij liet daarin delen ieder die hij ontmoette: armen en verdrukten, zieken en verlamden, hoeren en tollenaars voorop. Dat deed hun zo goed. Ik geloof dat die weldadige liefde van God er nog altijd is, ook voor mij met m’n aangevochten geloof.

Ja, maar uitgerekend die liefde is het die mijn vragen en twijfels oproept. Want waar is die liefde nu? Wat heb je aan een God van liefde die niet je moeilijkheden oplost? Hoe kun je die geloven (vertrouwen)? Waarom laat Hij deze dingen gebeuren? Waarom zou je op Hem hopen? Vragen die radeloos maken en redeloos, die boze gedachten, woorden en daden wekken. Met die wanhoop en opstandigheid duw ik Jezus van mij af. Ik leg zijn stem in mij het zwijgen op. Zo kruisig ik hem tweeduizend jaar later opnieuw.

Zo ga ik tekeer tot ik het kwijt ben en hem ook. Zo neemt hij het van mij af, met zich mee zijn graf in. Dan wordt het stil.

Teruggeworpen op mezelf realiseer ik me dat m'n razernij niets aan ziekte, zorgen en verdrietigheden heeft veranderd. Het is er allemaal nog net zo. Ik schrik van hoe ik mezelf geweld heb aangedaan door met de bron van geloof, hoop en liefde te breken.
De vraag komt op: hoe ga je verder? Wil je de eindstreep halen verzuurd, verbitterd en onverschillig of met een warm en levend hart? Ik begin spijt te krijgen van mijn opstandigheid.

Maar mag ik dan geloven dat Jezus dat geweld van mij wilde hebben en hebben kan? Dat Gods liefde alles overwint? Dat ik opnieuw mag beginnen?  Daar herinner ik mij het evangelie van God die voor lief neemt wat zo lief niet is. Ik hoor een uitnodiging: laat Mij toe in je leven. En een aanmoediging om toch maar te geloven, te hopen en vooral lief te hebben. Mijn roeping.

Waar die stem vandaan komt? Niet uit mezelf, uit wilskracht of karakter. Die zijn gebroken. Niet uit de rijkdom van mijn geloof. Dat ligt immers aan diggelen, er is niets van over. Maar in die armoede, in die doodse leegte van mijn innerlijk komt de herinnering aan Jezus op. Zomaar, uit het niets, komt die aanwaaien van de overkant, uit de wereld van God. Een laatste hoop, mijn enige troost om met de catechismus te spreken.
Is het de Geest van Christus? Of ben ik het zelf, bang om zonder enige zingeving te leven in een absurde wereld? Ik zal het nooit weten, maar het is een streepje licht. Ik grijp deze kans aan en sta op om de weg die voor mij ligt te gaan met liefde in mijn hart. Mijn moeilijkheden onveranderd groot, mijn vragen en waaroms onbeantwoord, het geloofsgebouw aan gruzelementen, maar dit ene, ik hoop dat ik het daarmee red.

(Dit is een voorbeeld van hoe je het sleutelverhaal kunt toepassen op je eigen leven)