Ps 103: 15 - 17
Eeuwigheidszondag 2020. De mens broos en breekbaar als de bloemen in de wei.
tekst: Ps 103: 15 - 17 (Bijbel in Gewone Taal)
15 Een mens leeft maar kort.
Hij is net als een bloem in het gras
die maar heel even bloeit.
16 De wind gaat waaien en de bloem verdwijnt,
niemand weet meer waar hij stond.
17 Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit.
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn.
A geliefde broeders en zusters hier
of thuis met ons verbonden door de techniek
jong en oud
allemaal: volgelingen van Jezus Christus
gemeente van de Heer
Het is wel ongelukkig
dat we nu niet allemaal samen kunnen zijn.
Juist nu we stil staan bij ons verdriet
juist nu wil je bij elkaar zijn:
- een hand op de schouder
- een vriendelijke groet
- elkaar in de ogen kijken
en zien hoe ook bij hem, bij haar
er de leegte is, het gemis.
Dat kan nu niet door Corona
Bij de meeste uitvaarten dit jaar
kon het ook al niet:
kleine uitvaarten waren het:
soms maar een 30 personen
Zo anders dan je je had voorgesteld:
met alleen de allernaasten
zonder de vele vrienden en buren en bekenden
zonder te zingen ook
Wel een waardig afscheid
Misschien wel intiemer
Maar toch: jammer dat het zo moest
Want op zulke momenten wil je bij elkaar zijn
Die pijn komt er dit nog eens bij:
bovenop het "gewone" gemis en verdriet
dat je bij een uitvaart hebt.
Misschien maakt deze zondag
die extra pijn een beetje zachter:
nu we samen zijn: alle 8 families
die een dode te betreuren hebben.
Vandaag noemen we opnieuw de namen
van wie ons ontvallen zijn
Wij gedenken hun leven
Het licht van Pasen brengen wij over
op een kaarsje voor onze geliefde doden
Pasen...het feest van de kerk
van Christus door God opgewekt uit de dood
van licht dat het donker overwint
van leven sterker dan de dood
In dat licht bedenken wij ook
dat wij 'maar mensen' zijn
en ook moeten sterven, net als zij die ons voorgingen.
Mag het zachte licht van Pasen ons goed doen.
B Een mens leeft maar kort, zegt David, de dichter.
Nu, dat is maar hoe je het bekijkt.
Wij horen straks toch wel hoge leeftijden: 90+
en niemand jonger dan 75.
Niemand in de kracht van zijn leven weggevallen
Niemand overleden met de kinderen nog klein
Niemand door een stom ongeluk omgekomen
Allemaal oud, met ziekte, met gebreken...
Allemaal met een compleet leven achter zich
Of kan je dat niet zeggen: compleet?
Want is het leven wel ooit klaar?
Misschien beter 'een rijk leven':
gevuld met vreugde, voorspoed, gezondheid
evengoed als met verdriet, tegenslag en ziekte
Alles wat sinds mensenheugenis ons deel is.
Een mens leeft maar kort.
Ja toch, want 70 jaar of 80 of 90
t is maar zo voorbij, zegt een andere Psalm (Ps 90)
En dat is ook onze ervaring
hoe ouder je wordt, hoe sneller het lijkt te gaan.
We zijn er maar even
David vergelijkt het met de bloemen op het land.
een klaproos misschien of een korenbloem
Prachtig staan ze te bloeien in het veld.
Een mooi beeld vind ik dat:
mensen als bloemen
Daar zit iets in van klein beginnen,
van groeien en leren
van uit de knop komen...en tot bloei komen.
Dat is uw en mijn bedoeling: jezelf ontwikkelen
je bestemming bereiken
Niet: de knapste van de klas, niet de rijkste van het dorp
maar gewoon leven.
leven echt: je zelf zijn waar dat kan
maar ook dienen, delen, vergeven waar dat nodig is.
Leven met elkaar...
En die wij gedenken vandaag, die hebben dat geprobeerd
Ieder op zijn of haar manier: om te bloeien...
om een mens van geloof, hoop en liefde te zijn.
Om hier geen angst en wanhoop en ikzucht te laten wonen
om een mens van geloof, hoop en liefde te zijn
Juist daarom waren ze ons zo lief.
We kunnen ze niet vergeten
Om deze dingen zullen ze ons tot een voorbeeld blijven.
Mens-zijn is opbloeien in de zon van Gods liefde
Die liefde weerspiegelen in zorg en aandacht voor elkaar.
Gelukkig ben je als dat er uit komt.
Wat een mooi, optimistisch mensbeeld!
C Maar bloemen zijn ook zo kwetsbaar, helemaal in Israel
Daar kan het gebeuren
dat na een mooie zomerse dag
in de avond de hete woestijnwind opsteekt
verschroeiend heet.
En die klaprozen en korenbloemen,
heel dat kleurige veld verdroogt in de kortste keren.
En juist daarin ziet David
de overeenkomst met de bloemen van het veld.
Niet in het prachtige groeien en bloeien
maar in dat hele kwetsbare:
dat hebben bloemen...dat hebben mensen.
Als de wind opsteekt hebben wij niets meer te vertellen.
Dat vinden wij ontzettend moeilijk te verteren
Wij zien onszelf als mondige, zelfstandige mensen
Dat we alles in de hand hebben
Zelf de regisseur zijn van ons eigen leven.
Dat maakt de Corona-crisis ook zo moeilijk voor ons:
wij zijn er geen baas over
het duurt zo lang
we kunnen niet leven zoals we willen.
Dat is de wind die opsteekt
dan voelen we weer even hoe kwetsbaar ons leven is
en dat we er zo goed als niets over te zeggen hebben.
De wind stak op, nog venijniger
toen de dokter zei:
het spijt me, maar we kunnen niets meer voor u doen.
Toen stak de wind op
Toen stortte je wereld in
zo broos en breekbaar je leven, je geluk
Dat kwetsbare hebben wij gemeen met de bloemen op het veld.
Er is ook een verschil. Wij zijn mensen.
Wij hebben elkaar.
En wat heb ik mooie voorbeelden gezien van
mensen ziek
die zo lief en goed verzorgd werden door hun kinderen
hun buren, hun vrienden
Wat was een moeilijke tijd vaak ook een waardevolle tijd.
Ik herinner me van een man die zijn vader
de laatste drie weken van zijn leven had verzorgd.
Hij zei: Altijd was hij sterk en zelfverzekerd
Toen zag ik hem van een hele andere kant:
zwak en onzeker, angstig.
We kwamen dichter bij elkaar dan ooit.
Een moeilijke tijd lijkt wel eens alleen maar negatief en zinloos
Maar liefde en vriendschap en waardering kunnen we ook dan
aan elkaar laten merken.
D De wind gaat waaien, de bloem verdwijnt
en niemand weet meer waar hij stond.
Geldt dat ook voor mensen?
Raken we allemaal vergeten?
In een verzorgingshuis moeten de nabestaanden
binnen een week
het appartement van de overledene leeg opleveren.
En een week later hangt er een ander naambordje:
van de nieuwe bewoner.
En niemand weet nog waar hij stond. Zo gaat dat.
Ook met de namen die wij vandaag noemen?
Niet direkt:
Wij gedenken, vandaag, en morgen
nog jaren lang
Natuurlijk: wij hielden van hem, van haar.
Wij bezoeken het graf
Wij bladeren door de foto-boeken
Wij halen samen herinneringen op aan hem, aan haar
Maar op de duur? Op de lange duur?
Als wij er ook niet meer zijn
Als onze kinderen van ons het stokje hebben overgenomen
Wie zal dan nog de namen noemen
van al die lieve mensen die wij vandaag gedenken?
Hoe vaak denken wij nog terug aan onze opa's en oma's
Wie kent hun ouders nog?
Wij raken allemaal vergeten
De plaats waar hij stond kent hem niet meer...
Een trieste waarheid.
Maar David heeft er loflied op gemaakt.
Hij ontkent het niet
Van hem mag het wel waar zijn.
Mensen raken vergeten...
Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit.
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn
De Heer is goed voor hen
En voor hun kinderen en kleinkinderen.
Dat is Davids troost:
Door de generaties heen blijft God met ons bezig.
Mijn voorgeslacht, mijn ouders, iedereen kan mij ontvallen...
En dat is vreselijk.
Maar de zon van Gods liefde blijft stralen
over ons, en onze kinderen en kleinkinderen
In zijn licht bloeien mensen weer op
Hij wekt geloof, hoop en liefde. Telkens weer. Alle eeuwen door.
Het enige wat wij moeten doen:
in het licht gaan staan...als de bloemen van het veld.
E Of is er toch nog iets meer te zeggen?
Wij vergeten en raken vergeten
Maar God? Zal hij ons vergeten?
De liefde van de Heer verdwijnt nooit
zingt David
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn.
Zou dat ook kunnen betekenen
dat God die ons één voor één kent
ieder bij zijn / haar naam...
Zou het kunnen betekenen
dat God zijn mensenkinderen maar niet kan vergeten?
Dat Hij onze namen blijft kennen ook als wij gestorven zijn?
Zoals in dat lied
"Heer, herinner U de namen
van hen die gestorven zijn
en vergeet niet dat zij kwamen
langs de straten van de pijn"
Stel je voor:
God die je bij name kent
Jij in zijn hart bewaard
Stel je voor:
God die zich jou herinnert
en je naam opnieuw uitspreekt
...
Wat zou er dan gebeuren?
Wat gebeurde er toen God riep "Licht"?
toen was er licht...
Wat gebeurde er toen God Jezus riep
toen stond hij op uit de dood
Wat zou er gebeuren
als God onze namen noemt?
zouden we er dan niet zijn?
Nieuw, anders, onvoorstelbaar anders.
Maar toch: mijn naam, ik
Van die dingen weet David niets
Maar onbedoeld heeft hij er van gezongen
De liefde van de Heer verdwijnt nooit
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn
Wie Jezus kennen,
en de kracht van zijn liefde ondergaan
die weten, die hopen
het zou best eens zo kunnen zijn.
AMEN
tekst: Ps 103: 15 - 17 (Bijbel in Gewone Taal)
15 Een mens leeft maar kort.
Hij is net als een bloem in het gras
die maar heel even bloeit.
16 De wind gaat waaien en de bloem verdwijnt,
niemand weet meer waar hij stond.
17 Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit.
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn.
A geliefde broeders en zusters hier
of thuis met ons verbonden door de techniek
jong en oud
allemaal: volgelingen van Jezus Christus
gemeente van de Heer
Het is wel ongelukkig
dat we nu niet allemaal samen kunnen zijn.
Juist nu we stil staan bij ons verdriet
juist nu wil je bij elkaar zijn:
- een hand op de schouder
- een vriendelijke groet
- elkaar in de ogen kijken
en zien hoe ook bij hem, bij haar
er de leegte is, het gemis.
Dat kan nu niet door Corona
Bij de meeste uitvaarten dit jaar
kon het ook al niet:
kleine uitvaarten waren het:
soms maar een 30 personen
Zo anders dan je je had voorgesteld:
met alleen de allernaasten
zonder de vele vrienden en buren en bekenden
zonder te zingen ook
Wel een waardig afscheid
Misschien wel intiemer
Maar toch: jammer dat het zo moest
Want op zulke momenten wil je bij elkaar zijn
Die pijn komt er dit nog eens bij:
bovenop het "gewone" gemis en verdriet
dat je bij een uitvaart hebt.
Misschien maakt deze zondag
die extra pijn een beetje zachter:
nu we samen zijn: alle 8 families
die een dode te betreuren hebben.
Vandaag noemen we opnieuw de namen
van wie ons ontvallen zijn
Wij gedenken hun leven
Het licht van Pasen brengen wij over
op een kaarsje voor onze geliefde doden
Pasen...het feest van de kerk
van Christus door God opgewekt uit de dood
van licht dat het donker overwint
van leven sterker dan de dood
In dat licht bedenken wij ook
dat wij 'maar mensen' zijn
en ook moeten sterven, net als zij die ons voorgingen.
Mag het zachte licht van Pasen ons goed doen.
B Een mens leeft maar kort, zegt David, de dichter.
Nu, dat is maar hoe je het bekijkt.
Wij horen straks toch wel hoge leeftijden: 90+
en niemand jonger dan 75.
Niemand in de kracht van zijn leven weggevallen
Niemand overleden met de kinderen nog klein
Niemand door een stom ongeluk omgekomen
Allemaal oud, met ziekte, met gebreken...
Allemaal met een compleet leven achter zich
Of kan je dat niet zeggen: compleet?
Want is het leven wel ooit klaar?
Misschien beter 'een rijk leven':
gevuld met vreugde, voorspoed, gezondheid
evengoed als met verdriet, tegenslag en ziekte
Alles wat sinds mensenheugenis ons deel is.
Een mens leeft maar kort.
Ja toch, want 70 jaar of 80 of 90
t is maar zo voorbij, zegt een andere Psalm (Ps 90)
En dat is ook onze ervaring
hoe ouder je wordt, hoe sneller het lijkt te gaan.
We zijn er maar even
David vergelijkt het met de bloemen op het land.
een klaproos misschien of een korenbloem
Prachtig staan ze te bloeien in het veld.
Een mooi beeld vind ik dat:
mensen als bloemen
Daar zit iets in van klein beginnen,
van groeien en leren
van uit de knop komen...en tot bloei komen.
Dat is uw en mijn bedoeling: jezelf ontwikkelen
je bestemming bereiken
Niet: de knapste van de klas, niet de rijkste van het dorp
maar gewoon leven.
leven echt: je zelf zijn waar dat kan
maar ook dienen, delen, vergeven waar dat nodig is.
Leven met elkaar...
En die wij gedenken vandaag, die hebben dat geprobeerd
Ieder op zijn of haar manier: om te bloeien...
om een mens van geloof, hoop en liefde te zijn.
Om hier geen angst en wanhoop en ikzucht te laten wonen
om een mens van geloof, hoop en liefde te zijn
Juist daarom waren ze ons zo lief.
We kunnen ze niet vergeten
Om deze dingen zullen ze ons tot een voorbeeld blijven.
Mens-zijn is opbloeien in de zon van Gods liefde
Die liefde weerspiegelen in zorg en aandacht voor elkaar.
Gelukkig ben je als dat er uit komt.
Wat een mooi, optimistisch mensbeeld!
C Maar bloemen zijn ook zo kwetsbaar, helemaal in Israel
Daar kan het gebeuren
dat na een mooie zomerse dag
in de avond de hete woestijnwind opsteekt
verschroeiend heet.
En die klaprozen en korenbloemen,
heel dat kleurige veld verdroogt in de kortste keren.
En juist daarin ziet David
de overeenkomst met de bloemen van het veld.
Niet in het prachtige groeien en bloeien
maar in dat hele kwetsbare:
dat hebben bloemen...dat hebben mensen.
Als de wind opsteekt hebben wij niets meer te vertellen.
Dat vinden wij ontzettend moeilijk te verteren
Wij zien onszelf als mondige, zelfstandige mensen
Dat we alles in de hand hebben
Zelf de regisseur zijn van ons eigen leven.
Dat maakt de Corona-crisis ook zo moeilijk voor ons:
wij zijn er geen baas over
het duurt zo lang
we kunnen niet leven zoals we willen.
Dat is de wind die opsteekt
dan voelen we weer even hoe kwetsbaar ons leven is
en dat we er zo goed als niets over te zeggen hebben.
De wind stak op, nog venijniger
toen de dokter zei:
het spijt me, maar we kunnen niets meer voor u doen.
Toen stak de wind op
Toen stortte je wereld in
zo broos en breekbaar je leven, je geluk
Dat kwetsbare hebben wij gemeen met de bloemen op het veld.
Er is ook een verschil. Wij zijn mensen.
Wij hebben elkaar.
En wat heb ik mooie voorbeelden gezien van
mensen ziek
die zo lief en goed verzorgd werden door hun kinderen
hun buren, hun vrienden
Wat was een moeilijke tijd vaak ook een waardevolle tijd.
Ik herinner me van een man die zijn vader
de laatste drie weken van zijn leven had verzorgd.
Hij zei: Altijd was hij sterk en zelfverzekerd
Toen zag ik hem van een hele andere kant:
zwak en onzeker, angstig.
We kwamen dichter bij elkaar dan ooit.
Een moeilijke tijd lijkt wel eens alleen maar negatief en zinloos
Maar liefde en vriendschap en waardering kunnen we ook dan
aan elkaar laten merken.
D De wind gaat waaien, de bloem verdwijnt
en niemand weet meer waar hij stond.
Geldt dat ook voor mensen?
Raken we allemaal vergeten?
In een verzorgingshuis moeten de nabestaanden
binnen een week
het appartement van de overledene leeg opleveren.
En een week later hangt er een ander naambordje:
van de nieuwe bewoner.
En niemand weet nog waar hij stond. Zo gaat dat.
Ook met de namen die wij vandaag noemen?
Niet direkt:
Wij gedenken, vandaag, en morgen
nog jaren lang
Natuurlijk: wij hielden van hem, van haar.
Wij bezoeken het graf
Wij bladeren door de foto-boeken
Wij halen samen herinneringen op aan hem, aan haar
Maar op de duur? Op de lange duur?
Als wij er ook niet meer zijn
Als onze kinderen van ons het stokje hebben overgenomen
Wie zal dan nog de namen noemen
van al die lieve mensen die wij vandaag gedenken?
Hoe vaak denken wij nog terug aan onze opa's en oma's
Wie kent hun ouders nog?
Wij raken allemaal vergeten
De plaats waar hij stond kent hem niet meer...
Een trieste waarheid.
Maar David heeft er loflied op gemaakt.
Hij ontkent het niet
Van hem mag het wel waar zijn.
Mensen raken vergeten...
Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit.
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn
De Heer is goed voor hen
En voor hun kinderen en kleinkinderen.
Dat is Davids troost:
Door de generaties heen blijft God met ons bezig.
Mijn voorgeslacht, mijn ouders, iedereen kan mij ontvallen...
En dat is vreselijk.
Maar de zon van Gods liefde blijft stralen
over ons, en onze kinderen en kleinkinderen
In zijn licht bloeien mensen weer op
Hij wekt geloof, hoop en liefde. Telkens weer. Alle eeuwen door.
Het enige wat wij moeten doen:
in het licht gaan staan...als de bloemen van het veld.
E Of is er toch nog iets meer te zeggen?
Wij vergeten en raken vergeten
Maar God? Zal hij ons vergeten?
De liefde van de Heer verdwijnt nooit
zingt David
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn.
Zou dat ook kunnen betekenen
dat God die ons één voor één kent
ieder bij zijn / haar naam...
Zou het kunnen betekenen
dat God zijn mensenkinderen maar niet kan vergeten?
Dat Hij onze namen blijft kennen ook als wij gestorven zijn?
Zoals in dat lied
"Heer, herinner U de namen
van hen die gestorven zijn
en vergeet niet dat zij kwamen
langs de straten van de pijn"
Stel je voor:
God die je bij name kent
Jij in zijn hart bewaard
Stel je voor:
God die zich jou herinnert
en je naam opnieuw uitspreekt
...
Wat zou er dan gebeuren?
Wat gebeurde er toen God riep "Licht"?
toen was er licht...
Wat gebeurde er toen God Jezus riep
toen stond hij op uit de dood
Wat zou er gebeuren
als God onze namen noemt?
zouden we er dan niet zijn?
Nieuw, anders, onvoorstelbaar anders.
Maar toch: mijn naam, ik
Van die dingen weet David niets
Maar onbedoeld heeft hij er van gezongen
De liefde van de Heer verdwijnt nooit
Hij houdt van mensen die hem trouw zijn
Wie Jezus kennen,
en de kracht van zijn liefde ondergaan
die weten, die hopen
het zou best eens zo kunnen zijn.
AMEN
terug
Achtergronden
Afkortingen
Bijbelboeken > Register kolom 2 adhv = aan de hand van Afb = Afbeelding BGT = Bijbel in Gewone Taal BHS = Biblia Hebraica Stuttgartensie (Hebr. OT) bv = bij voorbeeld CGK = Christelijk Gereformeerde Kerk DL = Dordtse Leerregels GNT = Griekse Nieuwe Testament (Nestle-Aland) Gr = Grieks HCat = Heidelbergse Catechismus Hebr = Hebreeuws HTB = Het Boek HSV = Herziene Staten Vertaling Lat = Latijn LXX = Septuaginta (Griekse Vertaling vh OT; 250 - 50 vC) LV14 = Leidse Vertaling 1914 M = Meditatie (bv 1 Kor 13M = Meditatie over 1 Kor 13) NA - Nestle-Aland, 27-ste druk (Grieks NT) NB = Naardense Bijbel (P. Oussoren, 2004) NBG = Nederlands Bijbel Genootschap NBG51 = Bijbelvertaling van het NBG (1951) NBV21 = Nieuwe Bijbel Vertaling van het NBG (2021) nC = na Christus NGB = Nederlandse GeloofsBelijdenis NT = Nieuwe of tweede Testament OT = Oude of eerste Testament PKN = Protestantse Kerk Nederland Pr = Preek (bv Ps 84Pr = Preek over Psalm 84) RKK = Rooms Katholieke Kerk SV = Staten Vertaling TeNaCh = Torah+Nebiïm+Chetoebim v = volgende vers (bv Ps 1: 1v betekent Ps 1: 1 - 2) vv = volgende verzen (bv Ps 1: 1vv betekent Ps 1: 1 - 3) vC = voor Christus > = zie (bv > 2 betekent zie bij punt 2) |